10. Chris Mullin (1985-2001)
Ο σπουδαίος forward δεν κατάφερε ποτέ του να κατακτήσει κάποιο δαχτυλίδι ωστόσο έχει ως βραβείο παρηγοριάς δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια το 1985 και και το 1992.
Οι Golden State Warriors τον επέλεξαν στο νο. 7 του draft του 1985. Ο Mullin υπήρξε μια "φονική μηχανή" στο ΝΒΑ, και ως μέλος της διάσημης "Run TMC" πλάι στους Tim Hardaway και Mitch Richmond, είχε 26,5 πόντους μέσο όρο συμμετείχε σε 4 All-Star Game. Συνήθως τερμάτιζε στο Top 10 στις κατηγορίες περισσότερων πόντων, κλεψιμάτων και εύστοχων βολών στο διάστημα αυτό.
Το 1992 με την άρση της απαγόρευσης επαγγελματιών παικτών στην Εθνική ομάδα των Η.Π.Α., ο Mullin έγινε μέλος της αυθεντικής Dream Team η οποία σάρωσε τα πάντα στο διάβα της. Ο Mullin το 2000 έφτασε πιο κοντά από ποτέ στο πολυπόθητο δαχτυλίδι όντας παίκτης από το 1996, των Indiana Pacers. Στους τελικούς όμως με τους Los Angeles Lakers θα ανέτειλε το άστρο του Kobe Bryant ο οποίος οδήγησε τους "λιμνανθρώπους" στην κατάκτηση της κορυφής με 4-2 νίκες. Ο Mullin την επόμενη χρονιά θα επέστρεφε στο Σαν Φρανσίσκο και τους Warriors στους οποίους και έκλεισε την καριέρα του ύστερα από μία σεζόν.
9. Bernard King (1977-93)
Μέχρι να μετακομίσει ο Carmelo Anthony στο Μεγάλο Μήλο, ο Bernard King ήταν ο πιο δεινός σκόρερ στη θέση του small-forward στην ιστορία των New York Knicks. Οι New Jersey Nets τον διάλεξαν στο νο. 7 του draft του και από τη rookie κιόλας χρονιά του έκανε τη διαφορά έχοντας 24.2 πόντους και 9.5 ριμπάουντ μέσο όρο! Αυτό όμως δεν στάθηκε ικανό να τον κρατήσει στο New Jersey και έτσι άρχισε η περιπλάνηση στις ομάδες του ΝΒΑ.
Όταν όμως ο King προσγειώθηκε τη σεζόν 1982-1983 στη Νέα Υόρκη είχε την ευκαιρία να πάψει να είναι "γυρολόγος" και να εγκατασταθεί σε μια ομάδα για πολύ καιρό. Τη πρώτη του χρονιά στο Madison Square Garden είχε 21.9 πόντους μέσο όρο, ενώ εξελίχτηκε σε πρώτο σκόρερ της λίγκας δύο χρόνια αργότερα μετρώντας κατά μέσο όρο 32.9 πόντους!
Το Μάρτιο του 1985 όμως θα τραυματιζόταν σοβαρά στο γόνατο, με αποτέλεσμα να χάσει όλη την επόμενη σεζόν. Επανήλθε τη σεζόν 1986-1987 ωστόσο δεν θα ήταν πια ο ίδιος παίκτης, με τους Knicks να τον αφήνουν ελεύθερο στο τέλος της σεζόν. Ο King βρίσκεται στην 41η θέση των σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ (19,655) παρόλα αυτά κάτι σημαντικό λείπει από τη συλλογή του Hall of Famer. Μια παρουσία στους τελικούς του ΝΒΑ.
8. Elgin Baylor (1958-1971)
Είναι ίσως ο πιο άτυχος παίκτης της λίστας, καθώς έχει αγωνιστεί 8 φορές σε τελικούς του ΝΒΑ, και δεν κέρδισε καμία! Ήταν ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος σουτέρ, δυνατός ριμπάουντερ και εκπληκτικός πασέρ, ξεσηκώνοντας το κοινό των Lakers (τότε Mineapolis Lakers) με τις ακροβατικές του κινήσεις.
Οι Lakers τον επέλεξαν στο νο. 1 του draft το 1958, αναδείχτηκε Rookie της χρονιάς το 1959, και συμμετείχε 11 φορές σε All-Star Game ενώ το 1977 εντάχθηκε στο Hall of Fame του ΝΒΑ. Στην καριέρα του σημείωσε 23,149 πόντους και με τους Lakers είχε την ατυχία να πέσει πάνω στα χρόνια κυριαρχίας των Celtics του Bill Russell οι οποίοι σε 13 σεζόν διάστημα (1956-1969) κατέκτησαν τον τίτλο 11 φορές!
Ο Baylor ολοκλήρωσε την καριέρα του χωρίς να κατακτήσει τελικά το δαχτυλίδι του πρωταθλητή, ενώ τη σεζόν την οποία αποσύρθηκε, το 1972, παρακολούθησε τους πρώην συμπαίκτες του να κατακτούν το πρωτάθλημα χωρίς αυτόν.
7. Pete Maravich (1970-1980)
O "Pistol" Pete, πήρε μέρος σε 5 All-Star Game και είναι μέλος των 50 Καλύτερων παικτών όλων των εποχών στο ΝΒΑ.
Στα κολλεγιακά του χρόνια είχε 44 πόντους μέσο όρο, στα οποία μάλιστα δεν είχε θεσπιστεί ακόμα η γραμμή του τριπόντου! Ο Maravich άλλαξε την έννοια του μπάσκετ καθώς υπήρξε εκ των πρώτων "φαντεζί" παικτών στη λίγκα, με τις κινήσεις του να τις αντιγράφουν οι περισσότεροι αστέρες των επόμενων χρόνων.
Στην καριέρα του αγωνίστηκε στους Atlanta Hawks, τους New Orleans Jazz (μετέπειτα Utan Jazz) και τέλος αγωνίστηκε στους Celtics με τους οποίους θα έπαιζε για πρώτη φορά στην καριέρα στα Play Off, όπου αποκλείστηκε από τους μετέπειτα πρωταθλητές Philadelphia 76ers.
Οι Celtics έμελαν να είναι κι ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του αφού τα πονεμένα του γόνατα δεν τον άφησαν να πετύχει αυτά που επιθυμούσε, σταματώντας σε ηλικία 32 ετών. Τελικά σε ηλικία 40 ετών, τον Ιανουάριο του 1988 ο "Pistol" Pete άφησε την τελευταία του πνοή λόγω ανακοπή καρδιάς παίζοντας μπάσκετ με φίλους του.
6. Reggie Miller (1987-2005)
Ένας εκ των μεγαλύτερων σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ, ο Reggie Miller, αγωνίστηκε σε όλο το διάστημα της καριέρας του με τη φανέλα των Indiana Pacers, χωρίς ωστόσο να καταφέρει ποτέ να κατακτήσει την κορυφή του ΝΒΑ. Έχει αγωνιστεί 5 φορές σε All-Star Game ενώ στην καριέρα του έχει πάνω από 25,000 πόντους (25,279).
Σε ένα παιχνίδι της μοίρας, ο Reggie σε κάθε σειρά των Play Off κατάφερε να πέφτει διαρκώς πάνω στους Knicks του Patrick Ewing ή τους Bulls του Jordan χωρίς ποτέ να καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος. Το 2000, και με τον Larry Bird στον πάγκο τους, οι Pacers έφτασαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στους τελικούς του ΝΒΑ, με τους Lakers των Kobe και Shaq να μην τον αφήνουν να γευτεί τη "γλύκα" ενός πρωταθλήματος του ΝΒΑ.
5. Dominique Wilkins (1982-1999)
Ο πρώην σταρ των Atlanta Hawks και του Παναθηναϊκού είναι ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα της λίστας. Ο "αέρινος" forward, που πήρε το προσωνύμιο "Human Highlight Film" λόγω των θεαματικών καρφωμάτων που προσέφερε στο κοινό, πήρε μέρος σε 7 All-Star Game και το 1986 κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της σεζόν.
Στην καριέρα του έχει πετύχει πάνω από 25,000 πόντους ωστόσο ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση κάποιου δαχτυλιδιού. Πιο κοντά έφτασε τη σεζόν 1986-1987 όπου, οι Hawks αποκλείστηκαν από τους μετέπειτα πρωταθλητές Celtics στα ημιτελικά της Ανατολικής Περιφέρειας.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους της λίστας, ο Dominique κατέκτησε τίτλο, αλλά όχι το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Τη σεζόν 1995-1996 αγωνίστηκε στην Ευρώπη και τον Παναθηναϊκό, κατακτώντας μάλιστα το Κύπελλο Ελλάδας και τη Euroleague τη χρονιά εκείνη.
4. Allen Iverson (1996-2010)
Κλασική περίπτωση σταρ που δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο δαχτυλίδι. Ο "Answer" υπήρξε ένας από τους πιο χαρισματικούς παίκτες του ΝΒΑ, και παρά το χαμηλό του ύψος για καλοθοσφαιριστή, ήταν εκ των πρωταγωνιστών της λίγκας για όσο χρόνια αγωνίστηκε στο ΝΒΑ.
Οι Philadelphia 76ers τον επέλεξαν στο νο. 1 του draft του 1996 (μπροστά από Stephon Marbury και Kobe Bryant) και ο "Answer" θα τους επανέφερε στο προσκήνιο με τις εμφανίσεις του. 11 συμμετοχές σε All-Star Game, κέρδισε το βραβείο του Rookie της Χρονιάς και τέσσερις τίτλους πρώτου σκόρερ.Ήταν ο ηγέτης των 76ers στην τρελή πορεία τους το 2001 μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ, όπου σταμάτησαν από τους Lakers των Kobe και Shaq.
Από το 2008, όταν και μετακόμισε στους Detroit Pistons, η καριέρα του άρχισε να έχει πτωτική πορεία, χωρίς να καταφέρει έκτοτε να αγωνιστεί ξανά σε αγώνα των NBA Play Off.
3. Patrick Ewing (1985-2002)
Ο Patrick Ewing, η κολώνα των New York Knicks, έφτασε δύο φορές στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιε. Την μία φορά επειδή έπεσε πάνω στον Olajuwon, και την άλλη επειδή δεν κατάφερε να παίξει.
Το 1985 ο Ewing επιλέχτηκε στο νο. 1 του draft το 1985 και θα γινόταν ο ηγέτης των Knicks την επόμενη 20ετία. Είναι 18ος σκόρερ στο ΝΒΑ (24,815 πόντους), 24ος ριμπάουντερ (11,607 ριμπάουντ), και είναι ένας εκ των έξι παικτών που έχουν 20,000 πόντους, 10,000 ριμπάουντ και 2,500 κοψίματα στην καριέρα του.
Ο Τζαμαϊκανός center οδήγησε λοιπόν τους Knicks στους τελικούς του 1994, όμως ο MVP της σεζόν Hakeem Olajuwon και οι Houston Rockets θα κέρδιζαν τη σειρά με 4-3. Τη χρονιά του lockout το 1998 οι Knicks έκαναν την έκπληξη όντας η πρώτη ομάδα που τερματίζει όγδοη στην περιφέρεια της και καταφέρνει να φτάσει μέχρι και τους τελικούς του ΝΒΑ! Εκεί όπου δεν θα κατάφερνε να αγωνιστεί βλέποντας τους συμπαίκτες του Latrell Sprewell και Allan Houston να χάνουν από το δίδυμο Tim Duncan-David Robinson, όντας τραυματίας από την σειρά με τους Indiana Pacers.
Τελικά, όπως και πολλά άλλα μέλη της συγκεκριμένης λίστας, ο Ewing θα κατακτούσε τον τίτλο της παρηγοριάς, το 1992 με τη Dream Team των Η.Π.Α. στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης.
2. Charles Barkley (1984-2000)
Πάντα σε οποιαδήποτε συζήτηση γίνεται με φόντο κάποιον superstar που δεν κατέκτησε ποτέ το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο ΝΒΑ, ένα από τα πρώτα ονόματα που έρχονται στην "επιφάνεια" είναι αυτό του Charles Barkley.
Ο θηριώδης forward-center υπήρξε εκ των πρωταγωνιστών της καλύτερης εποχής του ΝΒΑ και είναι παράδοξο το ότι δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τίτλο. Είναι στη 18η θέση των ριμπάουντερ (12,546 ριμπάουντ), 21ος σε κλεψίματα (1,648) και 23ος σκόρερ (23,757 πόντοι). Το παθιασμένο στυλ παιχνιδιού του, καθώς και ο τρόπος που ήξερε να τοποθετεί το σώμα του μέσα στη ρακέτα, προκαλούσε τρόμο στους αντιπάλους του.
Ο Barkley κατέκτησε τον τίτλο του MVP το 1993 και οδήγησε τους Phoenix Suns στους τελικούς του ΝΒΑ. Εκεί όμως έπεσε πάνω στους Bulls του Jordan οι οποίοι κατέκτησαν το πρωτάθλημα με 4-2 νίκες. Ο Chuck, όπως είναι το ψευδώνυμο του, θα έκανε μια τελευταία προσπάθεια να κατακτήσει το πρωτάθλημα, όταν το 1995 μετακόμισε στο Houston απαρτίζοντας τη μεγάλη "Big Three" εκείνης της εποχής παρέα με τους Olajuwon και Drexler. Η προσπάθεια του όμως θα έμενε στη μέση αφού οι Jazz αποδείχτηκαν απροσπέλαστο εμπόδιο στους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας το 1997.
Υπήρξε και αυτός μέλος της θρυλικής Dream-Team το 1992 στη Βαρκελώνη.
1. Karl Malone (1985-2004) και John Stockton (1984-2003)
Κι όμως ο δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ με 36,928 πόντους, δεν έχει ποτέ του κατακτήσει κάποιο δαχτυλίδι, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν έκανε τα πάντα για να το καταφέρει. Ο "Ταχυδρόμος" ανήκει σε ένα κλειστό κλαμπ παικτών οι οποίοι αριθμούν 20,000 πόντους, 10,000 ριμπάουντ και 5,000 ασίστ, στο οποίο ανήκουν ακόμη ο Kareem Abdul-Jabbar και ο Kevin Garnett.
Από την άλλη πλευρά ο playmaker των Utah Jazz εκείνη την εποχή, και πρώτος στις ασίστ όλων των εποχών στο ΝΒΑ είναι και αυτός από τους "αδικημένους" της λίστας, όντας ο "εγκέφαλος" της ομάδας των "μορμόνων" ενώ μαζί με τον Malone υπήρξαν μέλη της ιστορικής Dream Team το 1992. Στην καριέρα του πέτυχε 19,711 πόντους και μοίρασε 15,806 ασίστ.
Οι Malone και Stockton ήταν οι δύο παίκτες οι οποίοι τελειωποίησαν την τέχνη του pick n' roll και δημιούργησαν το πιο διάσημο "δίδυμο" παικτών στην ιστορία του ΝΒΑ. Με τους δύο παίκτες να είναι στο πικ της καριέρας τους, οι Jazz έφτασαν σε δύο διαδοχικούς τελικούς του ΝΒΑ, χωρίς όμως να καταφέρουν κάποια από τις δύο φορές να κατακτήσουν το πολυπόθητο δαχτυλίδι, αφού έπεσαν και τις δύο φορές πάνω στους Bulls του Michael Jordan. Ο Malone σε ηλικία 40 ετών θα προσπαθούσε το 2004 να κατακτήσει το τρόπαιο όντας παίκτης των Lakers πλέον, όμως για κακή του τύχη οι Detroit Pistons σόκαραν εκείνη τη χρονιά το ΝΒΑ κατακτώντας τον τίτλο με 4-1 νίκες.
πηγη:http://www.sport.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου