θυμόμαστε, έναν παίκτη που όταν ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ δεν τον υπολόγιζε κανείς, αλλά έφτασε στο σημείο να θεωρείται ένας από τους καλύτερους γκαρντ όλων των εποχών.
Λευκός, κοντός, αδύνατος και όχι πολύ γρήγορος. Αυτοί ήταν οι πρώτοι χαρακτηρισμοί που άκουσε ο John Stockton όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Παρόλα αυτά ο ίδιος δεν απογοητεύτηκε και απλώς συνέχισε να δουλεύει κάθε μέρα και πιο σκληρά προκειμένου να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Πλέον όλοι ξέρουν αν τα κατάφερε τελικά ή όχι.
Ένα απλό παιδί
Σε αντίθεση με πολλούς παίκτες που κυριάρχησαν αργότερα στο ΝΒΑ, ο Stockton δεν ήταν ποτέ ο τύπος που ξεχώριζε από μακριά. Ήταν ένας μέσος άνθρωπος. Γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου 1962 στο Spokane της Washington. Οι γονείς του είχαν μία ταβέρνα, με τα έσοδα της οποία συντηρούσαν τα συνολικά τέσσερα παιδιά τους.
Ο μικρός John ερωτεύτηκε αμέσως το μπάσκετ από την πρώτη στιγμή που είδε την πορτοκαλί μπάλα. Έπαιζε σε κάθε ευκαιρία «μέρα και νύχτα, με βροχή και με χιόνι» όπως δήλωσε κάποια στιγμή ο παίκτης του NFL, Mark Rypien, ο οποίος ήταν γείτονάς του. Ο Stockton έμενε με τις ώρες έξω απλώς ντριπλάροντας τη μπάλα στο δρόμο. Δεν ήταν βέβαια όλα ονειρικά φτιαγμένα.
Όταν ο Stockton αποφάσιζε να παίξει μπάσκετ στα ανοιχτά γήπεδα της περιοχής του παρέα με τον μεγαλύτερο αδελφό του Steve, τα έβρισκε σκούρα. Παίζοντας με ψηλότερα και μεγαλύτερα παιδιά ο Stockton δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αφού συνέχεια τον πέταγαν κάτω. Μία μέρα δεν άντεξε και γύρισε κλαίγοντας στο σπίτι του. Όταν έκανε παράπονα στον πατέρα του αυτός του είπε ότι ίσως δεν έπρεπε να παίζει με αυτά τα παιδιά επειδή ήταν πολύ σκληρά. Οποιοσδήποτε άλλος πιτσιρικάς θα άκουγε την συμβουλή του πατέρα του. Όχι όμως και ο Stockton. "Μου έδωσε ο πατέρας μου μία συμβουλή με καλό τρόπο, αλλά εγώ το πήρα σαν πρόκληση. Ίσως ήμουν χαζός, αλλά πήγα πίσω στο γήπεδο για να δείξω ότι μπορώ να παίξω" δήλωσε ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα. Μία σπουδαία καριέρα είχε μόλις ξεκινήσει.
Βλέποντας ότι μειονεκτούσε σε ύψος, ο Stockton αποφάσισε να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού: Βελτίωσε τον χειρισμό της μπάλας και άρχισε να ψάχνει άλλους τρόπους για να περάσει τους αντιπάλους του ή να δώσει έτοιμο καλάθι σε κάποιον συμπαίκτη του. Κέρδισε μία θέση στην βασική πεντάδα του Γυμνασίου του Gonzaga, ωστόσο οι κυνηγοί ταλέντων δεν του έδωσαν σημασία. Αναγκαστικά λοιπόν ο Stockton διάλεξε το τοπικό κολέγιο του Gonzaga για να φοιτήσει.
Την πρώτη του σεζόν στο κολέγιο ο νεαρός τότε γκαρντ έπαιζε ελάχιστα, έχοντας μόλις 3.1 πόντος μέσο όρο. Τα επόμενα τρία χρόνια όμως άλλαξε επίπεδο σαν παίκτης, φτάνοντας στην τελευταία του χρονιά στο NCAA (1983/84) να έχει 20.9 πόντους και 7.2 ασίστ μέσο όρο! Πλέον όλο και περισσότεροι πρόσεχαν το παιχνίδι του. Μάλιστα δέχτηκε και πρόσκληση για να πάρει μέρος στις προπονήσεις της ομάδας των ΗΠΑ που θα έπαιρνε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες του Los Angeles το 1984. Τελικά δεν κατάφερε να μπει στην ομάδα, όντας ένας από τους τελευταίους παίκτες που έκοψε ο θρυλικός προπονητής, Bob Knight. Πλέον όμως ήταν ξεκάθαρο: Ο Stockton μπορούσε να διεκδικήσει μία θέση στο ΝΒΑ.
‘’Μορμόνος’’
Στο ντραφτ του 1984 λίγοι ασχολήθηκαν με τον ύψους μόλις 1.85 μ. γκαρντ που ζύγιζε με το ζόρι 79 κιλά. Όλοι είχαν στραμμένη την προσοχή τους στον Michael Jordan, τον Hakeem Olajwon, τον Charles Barkley ακόμα και στους Sam Bowie και Sam Perkins. Υπήρχε όμως μία ομάδα που τον είχε βάλει στο μάτι: Οι Utah Jazz. Οι «Μορμόνοι» τον επέλεξαν στο νούμερο 16 του ντραφτ, σε μία επιλογή που προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Ακόμα και ο τότε προπονητής των Jazz, Frank Layden, παραδέχτηκε αργότερα πως "κανένας δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο καλός, επειδή κανένας δεν μπορούσε να μετρήσει το μέγεθος της καρδιάς του".
Τα πρώτα βήματα στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου ήταν διστακτικά για τον νεαρό γκαρντ, ο οποίος έψαχνε ακόμα τα πατήματά του. Στη ρούκι χρονιά του είχε σαν αποστολή να δίνει ανάσες στον βασικό πόιντ γκαρντ της ομάδας, Rickey Green, έχοντας 5.6 πόντους και 5.1 ασίστ μέσο όρο. Παρόλα αυτά στην αρχή ο Stockton δεν πίστευε πως θα άντεχε για καιρό στο ΝΒΑ. Ήταν τόσο απαισιόδοξος μάλιστα που προτίμησε να νοικιάσει σπίτι και να πάρει μόνο τα απολύτως απαραίτητα, συμπεριλαμβανομένης μία τηλεόρασης για να έχει κάτι να κάνει! Τα πράγματα βέβαια σταδιακά θα άλλαζαν.
Στο ντραφτ του 1985 οι Jazz θα επέλεγαν τον Karl Malone, έναν δυναμικό φόργουορντ με εντυπωσιακά τελειώματα. Εκείνη την στιγμή δεν το ήξερα, αλλά έχτιζαν την ομάδα των επόμενων 15 χρόνων. Η φράση «Stockton to Malone» έγινε έκτοτε μία από τις πιο γνωστές φράσεις στην ιστορία του ΝΒΑ.
Ο Malone ήρθε σαν σίφουνας στο ΝΒΑ, παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του. Δεν είχε έρθει όμως ακόμα η ώρα του Stockton, ο οποίος συνέχισε να έρχεται από τον πάγκο των Jazz, έχοντας 7.7 πόντους και 7.4 ασίστ μέσο όρο την σεζόν 1985/86. Την αμέσως επόμενη χρονιά μπορεί να είχε παρόμοιους μέσους όρους (7.9 πόντους και 8.2 ασίστ), ωστόσο πλέον είχε αναβαθμισμένο ρόλο στην ομάδα, μοιράζοντας στη μέση τον χρόνο συμμετοχής με τον Green. Σύντομα τα δεδομένα θα άλλαζαν. Στην Utah πήραν την απόφαση να στηρίξουν απολύτως στον λευκό γκαρντ.
Πριν την σεζόν 1987/88 το ΝΒΑ ανακοίνωσε την είσοδο των Charlotte Hornets στο πρωτάθλημα, με όλες τις ομάδες να δηλώνουν ποιους παίκτες αφήνουν «απροστάτευτους» για να τους διαλέξει η νέα ομάδα της λίγκας. Οι Jazz αποφάσισαν να δηλώσουν το όνομα του Green, τον οποίο οι Hornets πήραν αμέσως. Από αυτή τη σεζόν ο Stockton θα ήταν και επίσημα ο βασικός πόιντ γκαρντ της ομάδας.
Ο καλύτερος πασέρ
Βλέποντας για πρώτη φορά στην καριέρα του μεγάλο χρόνο συμμετοχής σε ένα παρκέ του ΝΒΑ ο Stockton εκμεταλλεύτηκε κάθε δευτερόλεπτο! Πλέον ήταν ο τιμονιέρης της ομάδας, χωρίς το άγχος ότι σε κάθε λάθος του θα γινόταν αλλαγή. Και έδειξε από νωρίς τις προθέσεις του, εκτοξεύοντας τους αριθμούς του στους 14.7 πόντους και 13.8 ασίστ μέσο όρο, αναδεικνυόμενος πρώτος πασέρ σε ολόκληρο το ΝΒΑ, κερδίζοντας μία θέση στην δεύτερη καλύτερη πεντάδα της λίγκας! Οι συνολικά 1.128 ασίστ που μοίρασε την σεζόν 1987/88 ήταν ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ, το οποίο θα έσπαγε στην συνέχεια ο ίδιος άλλες δύο φορές. Παραλήπτης των περισσότερων ασίστ του ήταν φυσικά ο Malone, ο οποίος έκλεισε την σεζόν με 27.7 πόντους μέσο όρο. Οι Jazz θα έκλειναν την σεζόν με ρεκόρ 47-35, φτάνοντας μέχρι τον δεύτερο γύρο των πλέι-οφ όπου αποκλείστηκαν από τους μετέπειτα Πρωταθλητές Lakers με 4-3. Είχαν ήδη στείλει όμως το μήνυμά τους.
Η σεζόν 1988/89 ήταν αυτή της απόλυτης αναγνώρισης για τον Stockton, που κλήθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του σε All Star Game. Πλέον προπονητής στους Jazz ήταν ο Jerry Sloan, κάτω από τις οδηγίες του οποίου ο απόφοιτος του κολεγίου του Gonzaga θα έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του. Από το 1988 έως το 1991 ο Stockton πέρασε την πιο παραγωγική φάση της καριέρας του, έχοντας σταθερά πάνω από 17 πόντους και 13 ασίστ μέσο όρο. Δεν ήταν όμως καλός μόνο στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Ήταν και ένας από τους καλύτερους αμυντικούς του Πρωταθλήματος, έχοντας σταθερά πάνω από 2 κλεψίματα μέσο όρο, ενώ την σεζόν 1988/89 έφτασε τον απίστευτο αριθμό των 3.2 κλεψιμάτων ανά αγώνα! Παρόλα αυτά οι Jazz δεν μπορούσαν να περάσουν το φράγμα του δεύτερου γύρου των πλέι-οφ.
Την σεζόν 1991/92 ωστόσο θα έσπαγε η ‘’κατάρα’’, με τους ‘’Μορμόνους’’ να φτάνουν μέχρι τους τελικούς της Δύσης, όπου και θα έχαναν από τους μετέπειτα φιναλίστ Blazers. Ο Stockton συνέχισε να είναι ένας από τους καλύτερους γκαρντ του Πρωταθλήματος. Και η απόδειξη ήρθε όταν ανακοινώθηκε ότι παρέα με τον Malone θα ήταν μέλη της ομάδας που θα κατέβαζαν οι Αμερικανοί στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης το 1992, της περίφημης Dream Team. Πολλοί υποστήριξαν ότι ήταν άδικο το γεγονός πως προτιμήθηκε ο Stockton αντί του Isiah Thomas, ωστόσο η καριέρα του λευκού γκαρντ δείχνει ότι κέρδισε την θέση αυτή με το σπαθί του. Και όποιος αμφιβάλει θα πρέπει απλώς να περιμένει για το δεύτερο μέρος της ζωής του σπουδαίου γκαρντ
πηγη:http://nba.sport24.gr
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου